افشای گناه دیگران

یکی از کارهایی که در آموزه‌های دینی از آن نهی شده است تجسس بی‌جا در زندگی دیگران است. این کار باعث می‌شود که عیوب دیگران برای ما آشکار شود و ناخودآگاه آن را برای افراد دیگر نقل کنیم. یکی از امور ناپسند افشای گناه است. گناهی را که یک شخص در خفا انجام می‌دهد و دوست ندارد کسی از آن باخبر شود نباید فاش کرد. در این مقاله از زبان دکتر میرباقری این موضوع را بررسی می‌کنیم. در ادامه ویدیو و متن بیانات استاد را مشاهده می‌فرمایید.  

ویدیو: افشای گناه از خود گناه بدتر است

تجسس بی‌جا

تجسس مقدمه کشف خطا است. ما حق این کار را نداریم. اگر خداوند گناهی، خطایی و سرّی را مخفی کرده ما باید بگذاریم مخفی بماند.

افشای گناه از خود گناه بدتر است

در بعضی از نقل ها گفته شده که راوی گناه، گناهش بیشتر از فاعل گناه است. یک کسی گناهی را مرتکب می‌شود به‌ خصوص اگر در خفا باشد ما حق نداریم آن را افشا کنیم.

البته در گناه علنی حرمت شکسته می‌شود. او حرمت حکم خدا را می‌شکند و حرمت او هم در این مورد شکسته می‌شود. حتی غیبت کسی که فسق علنی انجام می‌دهد در خصوص آن مورد گفتند اشکالی ندارد اما نه بیشتر از آن.

اما اگر کسی حرمت احکام خدا را نمی‌شکند و در خفا عیب و خطایی دارد اما دوست هم ندارد که مردم بفهمند؛ افشای این، گناهش بیشتر از خود آن گناه است. به دو دلیل:

۱. حرمت مومن نباید شکسته شود

 در این‌جا حرمت یک مومنی شکسته شده، گناه او را دیگران فهمیدند، شخصیت او ضایع شده، در حالی که خدا پرده پوشی کرده بود. برای چه رفتیم آن را کشف کردیم، بعد هم به دیگران گفتیم؟!!!

۲. حرمت گناه شکسته می‌شود

نقل گناه، حرمت گناه را می‌شکند. دیگران می‌گویند اگر فلان آدمی که آدم خوبی است چنین گناهی را مرتکب شده است ما که دیگر جای خود دارد؛ پس بر من حرجی نیست. این‌جا حرمت حکم خدا شکسته می‌شود؛ بنابراین هر چقدر ما بگذاریم عیوب و گناهان و مسائل پوشیده در پوشیدگی خودش باقی بماند بهتر است. ستاریّت خدا را نباید نقض کنیم.