گاهی فکر می‌کنیم ما هستیم که دلتنگ امام زمانیم … ما هستیم که صدا می‌زنیم، دعا می‌کنیم، اشک می‌ریزیم و از خدا می‌خوایم یک‌بار نگاه امام زمان (ع) به زندگی‌مون بیفته.
اما حقیقت خیلی لطیف‌تر و تکان‌دهنده‌تر از اینه… قبل از اینکه ما دلتنگ امام زمان (ع) باشیم، ایشون دلتنگ ماست. قبل از اینکه ما برای امام زمان (ع) دعا کنیم، او شب و روز برای ما دعا میکنه.
رابطۀ حضرت با ما مثل رابطه یک پدر با فرزندانشه. پدری که اگر گناهی کنیم، ناراحت میشه. پدری که حتی وقتی ما از او غافل میشیم، او لحظه‌ای از ما غافل نمیشه.
اوست که همیشه برای سلامتی‌مون، برای ایمانمون، برای عاقبتمون دعا میکنه. اوست که وقتی می‌لغزیم، برای ما از خدا طلب بخشش میکنه.
ما دلتنگیم ...
اما دلتنگی او برای ما پدرانه‌تر از چیزی‌ست که تصور کنیم.
و همین محبت پدرانه‌ست که دل ما را آرام می‌کند.
کاش روزی برسد …
روزی که ما هم یک لحظه از یاد او غافل نشویم.